Column: Kapper en kiezer
Ik zie er elke keer weer naar uit; Naar het bezoek aan onze dorpskapper aan de Vlierweg. Mijn bezoek heeft altijd een driedelig doel. Ik neem samen met de kapper de soms platgetreden dorpsroddels door, waarbij wij beiden uit een (ver) verleden kunnen tappen, daarnaast ontdoet hij mij van mijn haardos, die hij steevast typeert als één der moeilijkste kapsels van Houten, en daarnaast kan ik, om mijn wachttijd psychologisch te verkorten, kennis nemen van literatuur die ik thuis niet bezit.
Afhankelijk van de hoeveelheid wachtenden begin ik met de Telegraaf. Die leest makkelijk en op zaterdag smul ik graag van de tirades van Prof. Dr. B. Smalhout. Hoe hij altijd maar weer felle oorvijgen weet uit te delen aan links (of volgens de professor rose-rood) Nederland en de politieke correctheid (met haar sociaal wenselijke antwoorden) van dit land waarvan wij de resultaten dagelijks op straat ervaren.
Nu viel mijn oog op de kop “ Nederland drugskampioen”, geplaatst naast een juichende schaatskampioen op Schiphol. Het laat zich raden waar de meeste Hollanders trots op zullen zijn. Toegegeven, het is de wakkerste krant maar toch. Een daarin gespecialiseerd onderzoeksbureau van de Verenigde Naties maakte wereldkundig dat Nederland koploper is in de productie van harddrugs, xtc en amfetamines. Even verder kon ik kennis nemen van het feit dat er in Venlo reeds een McDope is. Een drugsvariant op de bekende hamburgerketen zoals gevestigd op het driestedenpunt Nieuwegein-Utrecht-Houten. U bestelt, betaalt bij het eerste raam en bij het tweede raam zijn de diverse drugs op te halen.
Naast het bericht dat Zeeuwen vaker een bloedneus krijgen, lees ik ook dat: “kortgestraften vaak niet weten voor welk delict men vastzit”. Het komt namelijk voor dat men pas drie jaar na het misdrijf in de gevangenis belandt en in die tijd heeft men vaak al weer andere misdaden begaan. Een onderzoekster van de Universiteit in Groningen komt tot de conclusie dat zoiets erg hinderlijk is: niet meer weten waarvoor je in de nor zit. Op zulke momenten wrijf ik mijn ogen wel eens uit en kijk ik naar buiten of dit werkelijk Holland nog wel is. Maar laten we het maar Houtens houden. Ik verwacht dat de nieuwe gemeenteraad zich ergens in de komende vier jaar zal buigen over het al dan niet realiseren van een coffeeshop. Ik mag hopen dat ‘ie er nooit komt en dat tevens de (drugs)problematiek en de straathandel worden aangepakt, maar ook dat de brommercoureurs eens in de kraag worden gegrepen en er adequaat wordt opgetreden tegen verdere overlast in het openbaar gebied (diefstal, graffiti, criminaliteit enz). Ik kan nog veel meer noemen maar onder andere vanuit het eerder genoemde perspectief heb ik vanmorgen (6 maart) uit volle overtuiging op lijst 7 gestemd. U kunt dat voor zover u dit leest voor 20.55 ook nog doen. Zes maart, lokale verkiezingen; grijp uw kans.
Misschien tot uw opluchting stop ik vooralsnog met deze op zich overbodige rubriek. Ik heb u vanaf 2 januari 2002 meegenomen in wat politieke beslommeringen en andersoortige perikelen in ons politiek aangeharkt Nederland. Ik dank u voor de reacties. En misschien spreken we elkaar nog wel.
Kiezer en kapper: bedankt.
