Column: Modern leven…

 In Columns

Vroeger moest je er nog zo ongeveer voor naar Italië afreizen, nu drinken we Cappuccino op het werk, bij de bandenspeciaalzaak of de opticien. Voor een broodje kebab hoeven we niet meer naar het Rifgebergte in Marokko, want dat is in een zichzelf respecterende plaats in een daarvoor bestemd etablissement te verkrijgen. Nu bellen we met z’n allen mobiel. Zo’n vijfentwintig jaren terug was de enige mogelijkheid om op afstand te communiceren een gitzwarte bakelieten telefoon in de hal. Sonoor ratelende draaischijf en een draad tussen toestel en hoorn die altijd in de knoop zat.

Als kleine jongen ging ik ‘vroeger’ steevast met pa naar de NMB bank aan de Clausstraat (waar nu Lidl verwoede pogingen doet om zich daar te vestigen). Vrijdagavond werd geld gehaald om de zaterdagse boodschappen op het Smaragdplein in Utrecht te kunnen betalen en ‘s zondags de collectezak te kunnen vullen. Met verbazing keek ik dan naar de in klompen en overall gestoken boer X die zijn NMB-rekening spekte met zijn winsten uit de veehandel. Dat ging in heftig grote coupures die ik zelden zag, quasi getrokken uit een achterzak en verneveld in een blauwe walm van een zojuist bij van Rossum aan het Plein gekochte bolknak. Dat waren nog eens tijden! Over sociale cohesie gesproken…

Nu worden wij verwezen naar een flappentap of een andersoortige geldmachine die er voor ingericht is om ons geld tot zich te nemen.
Hadden jongeren het vroeger over spoilers en brede banden nu gaat het over Tom Tom navigatie, climat- en cruisecontrol.

Anno nu praat men mij aan dat het leven volstrekt devalueert als ik niet beschik over Bluetooth, PDA (Personal Digital Assistent) GPRS (General Packet Radio Service), Wireless router, Wi-Fi en Voice over IP en meer van dat soort zaken. Het gaat er om, zo begrijp ik, ongeveer overal bereikbaar te zijn, te kunnen bellen, mailen en informatie uit te wisselen en op te halen. Men wil mij doen geloven dat indien je niet met deze tijd meegaat, je absoluut de boot zult missen. Ik merk dan ook om me heen dat de digitale revolutie overal toeslaat. Immers, de boot missen is wel het laatste wat je jezelf toewenst.

En dan nu het punt; Houten heeft qua reclame-uitingen wél de boot gemist, zo willen sommigen binnen de politiek ons doen geloven. In de laatste vergadering besloot de gemeenteraad in meerderheid om reclame in de bushokjes langs de Rondweg niet toe te staan. Dit vanwege het feit dat men van mening is dat reclame-uitingen afbreuk zouden doen aan de kwaliteit van de uitstraling van Houten in het algemeen en die van de Rondweg als buffer tussen het landelijke gebied en de stedelijke omgeving in het bijzonder.

Er ontspon zich een begin van een ideologisch debat over ‘modern leven’ en ‘vroeger’. De voorstanders smeten de tegenstanders van de reclame in de bushokjes voor de voeten dat we als Houten terugkeerden naar de tijd van zwart/wit beelden. Swiebertje, Snuf en Snuitje, Dikke Deur, Boerenleenbank en Renaultje 4, die tijd zeg maar. Iedereen mag van mening zijn dat de reclame tussen de voetbalbeelden van Talpa direct moet verdwijnen, je negatief uitlaten over reclame langs de Rondweg is bijna verboden. Over selectieve verontwaardiging gesproken. ‘t Kan verkeren.. Eigenlijk ging het er weer om; wil Houten qua setting en uitstraling nu een stad of een dorp zijn. Laten we daar tijdens de komende gemeenteraadsverkiezingen op 7 maart 2006 maar eens een keuze in maken…

Gijs van Leeuwen

Aanbevolen

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Start met typen en druk daarna op enter